Emigranci z Rosji, którzy przeżyli trzy rewolucje: 1905 r., lutową 1917 r., październikową 1917 r., trzy wojny: rosyjsko-japońską, I wojnę światową, wojnę domową, rozpad tysiącletniego państwa, „czerwony” i „biały” terror, głód i epidemie, stanowili odrębne, unikatowe zjawisko w skali świata. Szlak ich wędrówki wiódł przez Polskę, Kraje Nadbałtyckie, Finlandię, Niemcy, Grecję, Bułgarię, Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców, Amerykę i Australię. Skupiska diaspory rosyjskiej znajdowały się w Berlinie, Paryżu, Pradze, Szanghaju, Harbinie, Londynie i Nowym Jorku. Emigracja porewolucyjna była zjawiskiem masowym. Przyjmuje się, że po 1917 r. Rosję opuściło ponad milion osób. Na wygnaniu znaleźli się filozofowie, naukowcy, pisarze, muzycy, malarze, działacze społeczni i kulturalni – elita intelektualna. „Pierwsza fala” emigracji (1920-1940) była bogata w talenty w różnorodnych dziedzinach: w nauce, technice, sztuce. Rola rosyjskiej emigracji w osiągnięciach cywilizacyjnych XX w. nie jest jeszcze do końca rozpoznana i doceniona. Prezentowana antologia stanowi próbę wypełnienia tej luki przynajmniej w jakiejś części. Składa się na nią 637 utworów 65 autorek, poetek rosyjskich. Mimo odmienności, ich dorobek składa się na jednolity blok tekstów o wyjątkowej zawartości treściowej. Przedmiotem wieloaspektowej refleksji autorki uczyniły status „wygnańca” – pisarza i artysty. Zapis literacki stanowi jednocześnie „pamiętnik zbiorowości” i cenne źródło wiedzy o ich twórcach