Bo w każdej wielkiej książce jest kilka książek,
trzeba tylko do nich dotrzeć,
odkryć je, zgłębić i pojąć
Ryszard Kapuściński
(Podróże z Herodotem, Znak, Kraków 2008, s. 208)
Autorzy postawili sobie za cel ukazanie pełnego zróżnicowania florystycznego i ekologicznego zbiorowisk nieleśnych Puszczy Boreckiej, identyfikację ich głównych zagrożeń i konsekwencji oraz wskazanie najcenniejszych pod względem przyrodniczym obszarów łąkowych.
Puszcza Borecka jest ostoją dla wielu ginących zbiorowisk roślinnych oraz gatunków roślin i zwierząt. Zachowanie obszarów nieleśnych w jej obszarze jest również istotne z punktu widzenia utrzymania żerowisk wolnożyjącej na tym terenie populacji żubra nizinnego.
Teren Puszczy Boreckiej do VII w. p.n.e. wchodził w skład rozległej Puszczy Galindzkiej. Silny rozwój osadnictwa na terenach Galindii rozpoczął się w XVI w. Tenże rozwój osadnictwa na terenach sąsiadujących z puszczą spowodował wzrost intensywności gospodarowania jej zasobami, czego skutkiem - w niejednym przypadku - było głębokie przekształcenie składu gatunkowego ówczesnych lasów. Pierwsze informacje o florze Puszczy Boreckiej pochodzą z drugiej połowy XIX w. Badania florystyczno-fitosocjologiczne i kartograficzne w całej Puszczy Boreckiej, których efektem jest niniejsza praca, były prowadzone w latach 2010-2013.
Nakład wyczerpany.