Prezentowana monografia dotyczy zjawiska jąkania i podejmuje problem samooceny dokonywanej przez osoby jąkające się. Czytelnik znajdzie w niej zarówno prezentację metody własnej autora, jak i przegląd innych metod, przy pomocy których badać można osoby jąkające się oraz zapozna się z definicyjnymi problemami dotyczącymi tego zjawiska. Zdaniem autora w badaniach pod uwagę należy brać nie tylko opinie specjalistów, ale także samych jąkających się i ich bliskich. Dzięki takiemu podejściu niniejsza książka jest propozycją interesującą, ponieważ badań takich wcześniej nie prowadzono. Autor podkreśla, że nie istnieje jednoznaczna odpowiedź na pytanie o to czy jąkanie jest chorobą, czy tylko zaburzeniem.

Praca nie tylko przedstawia szczegółowe wnioski z badań, ale stanowi przejrzysty przegląd zagadnień związanych ze zjawiskiem jąkania. Autor podkreśla istnienie różnic między diagnozą stawianą przed naukowca, a diagnozą, jakiej dokonuje praktyk, sugerując, że dobry naukowiec nie musi być dobrym praktykiem i odwrotnie. Jąkanie nie jest jedynie problemem medycznym, psychologicznym czy logopedycznym, lecz problemem interdyscyplinarnym. Osoby jąkające się zazwyczaj otrzymują tylko cząstkowe porady od różnych specjalistów, co nie musi prowadzić do właściwej diagnozy. Tarkowski przedstawia strukturę zjawiska jąkania traktowanego całościowo, a dokonując przeglądu symptomów, opisując etiologię i proces diagnozowania wnioskuje, że rozwój jąkania jest wielokierunkowy, a prognozy nie muszą być jednoznaczne, ponieważ zależą od wieku, dziedziczności, zaawansowania. Autor dokonuje także przejrzystego przeglądu czynników warunkujących jąkanie.

Publikacja została wydana w języku angielskim.