W drugiej połowie XX w. w naukach humanistycznych zaszły istotne zmiany, polegające m.in. na przekierowaniu badań na aspekt społeczny systemów znakowych, a tym badaniom sprzyjał aktywny rozwój nowego kierunku naukowego - pragmatyki. Jednocześnie w obrębie paradygmatu postmodernistycznego odbywały się zmiany w sztuce, która coraz bardziej otwierała się na nowe formy, z jednej strony - oparte na doświadczeniach codzienności, z drugiej - oparte na nowych technologiach. Przenikanie sztuki i życia objęło prawie wszystkie sfery kultury: marketing, dziennikarstwo, politykę, religię, edukację, naukę. Jako samodzielny kierunek badań naukowych powstała i ukształtowała się mediaestetyka, a problematyka lingwoestetyczna zajęła poważne miejsce w badaniach nad tekstem i dyskursem.

Opozycję „estetyka vs. pragmatyka" zastąpiono ujęciem integracyjnym: z jednej strony - badacze szukają odpowiedzi na pytanie, jak estetyczny wymiar obiektów wpływa na ich funkcjonalność oraz ich interpretację pragmatyczną, z drugiej - zwraca się uwagę na to, jak estetyczność jest odkrywana w codzienności, m.in. w codziennej komunikacji językowej. Badaniom tym sprzyja fakt, że coraz częściej dyskursy publiczne realizują się w postaci multikanałowej (intersemiotycznej), a więc końcowy efekt oddziaływania dyskursu zależy od czynników pozawerbalnych, które wpływają na ludzkie emocje, w tym doświadczenie estetyczne.

fragment Wstępu