Praca jest wynikiem badań relacji zachodzących między literaturą a teatrem na przykładzie inscenizacji, jakie Kazimierz Dejmek zrealizował w oparciu o teksty staropolskie. Autorka wychodzi od ogólnego spojrzenia na stan badań teatrologicznych w Polsce, prezentując ustalenia terminologiczne uzasadniające metodologiczne poszukiwania, a także argumentujące wybór materiału badawczego. Twórczość Kazimierza Dejmka wyrastała bowiem z poszanowania literatury, przy jednoczesnym zachowaniu scenicznej autonomii artysty. Szczególne znaczenie miało to w przypadku widowisk opartych na tekstach staropolskich, które dzięki reżyserowi odrodziły się w pełnym wymiarze: literackim, scenicznym i kulturowym. Kamila Bialik opisuje „staropolski dorobek” Kazimierza Dejmka przez pryzmat tekstu: poczynając od lektury literackiego oryginału, poprzez tzw. egzemplarz reżyserski podejmuje próbę nakreślenia kształtu widowisk. Cennym uzupełnieniem poczynionych ustaleń są recenzje, a także przeprowadzone wywiady z artystami sceny, w tym z Kazimierzem Dejmkiem. Efektem przeprowadzonych badań jest zwarta prezentacja kształtu kilkunastu inscenizacji powstałych na przestrzeni czterdziestu lat (1958-1998), a także podkreślenie istotnej roli, jaką te widowiska odegrały w polskim życiu kulturalnym i politycznym drugiej połowy XX wieku.