Antroponimy nieoficjalne, jako nazwy osób, mogą być w określonych socjolektach (języku grup społecznych, zawodowych, subkultur) używane obok imion, nazwisk, przezwisk, pseudonimów i przydomków; bada je onomastyka, czyli nauka o nazwach własnych. Ich opisywaniem i klasyfikacją zajmuje się dział onomastyki - antroponimia. Przezwiska antroponimiczne, jak i apelatywne (wyzwiska) powstają z przyczyn ekspresywnych. Ukazują stosunki społeczne panujące w danym środowisku, nazywają, charakteryzują i oceniają innych, są stałe lub okazjonalne, ujawniają w lapidarnej, często żartobliwej lub ironicznej formie, stosunek otoczenia do danej osoby. Antroponimy nieoficjalne są właściwe dla języka potocznego, a największe ich nagromadzenie występuje w środowiskach wiejskich i socjolektach młodzieżowych.

Antroponimy nieoficjalne powstają w wyniku różnych procesów derywacyjnych. Ich analiza formalna pozwoliła wydzielić trzy główne grupy nazw: 1) nazwy własne utworzone w wyniku proprialnej derywacji semantycznej; 2) antroponimy utworzone za pomocą derywacji onimicznej; 3) nazwy utworzone za pomocą kompozycji.

Antroponimy nieoficjalne jako nazwy osobowe mogą być akceptowane lub nieakceptowane w środowisku. Akceptowane są formacje utworzone od innych nazw własnych: nazwisk, imion, nazw bohaterów literackich i filmowych. Nieakceptowane są najczęściej antroponimy odapelatywne, które ośmieszają lub piętnują to, co w danym socjolekcie uważane jest za nietypowe lub naganne lub co jest niezgodne z przyjętą normą zachowania.