Od połowy XX stulecia w literaturze ważne miejsce zajmują różne odmiany gatunków wspomnieniowych. Inspiracją do ich tworzenia jest często potrzeba wypowiedzenia prawdy o swoim życiu, uporządkowania jego kolejnych etapów. Zagadnieniom pisarstwa autobiograficznego poświęcona jest prezentowana monografia. Na opracowanie składa się dziewięć szkiców, w których autorka skupia się na terapeutycznym oddziaływaniu gatunków autobiograficznych (i ich pochodnych), a swoje przemyślenia opiera m.in. na listach pisanych w latach 40. XX stulecia przez hrabiankę zesłaną do Kazachstanu, relacjach z czasów Zagłady przywołujących traumatyczne doświadczenia matek i ich córek, wspomnieniach kobiet, które wychowane na patriotycznych wzorach poświęciły życie osobiste dla małej ojczyzny - Warmii i Mazur, rozmowach i wywiadach Polek urodzonych w PRL-u czy poradnikach najmłodszego pokolenia kobiet śmiało mówiących o swoich doświadczeniach i udzielających wskazówek innym. Prezentując w książce interpretacje tak wielu utworów, należących do różnych porządków czasowych i kulturowych, ale związanych cechami gatunkowymi, literaturoznawczyni pragnie zwrócić uwagę na łączące je możliwości terapeutyczne. Konstatuje, że pisarstwo autobiograficzne od zawsze było sposobem na zniwelowanie wewnętrznych niepokojów, na odreagowanie traum bądź nawiązanie kontaktu z czytelnikiem.