Współczesne zadania wyznaczone przedmiotowi szkolnemu o nazwie „język polski" wykraczają daleko poza tradycyjne rozumienie tego terminu. Dzisiejsze lekcje polskiego realizują nauczanie języka ojczystego, polskiej literatury, ale zawierają też szerokie odwołania interpretacyjne i kulturowe, w tym czytanie tekstów niewerbalnych, a także posługiwanie się nowymi mediami. Komunikacja literacka, która w procesie kształcenia polonistycznego odgrywa znaczącą rolę, odnosi się zarówno do dialogiczności lektur z kanonu szkolnego, jak również do wprowadzania z jednej strony w komunikację z kulturą regionalną, zaś z drugiej w szeroko pojęte megatrendy cywilizacyjne. Ważna wydaje się też pogłębiona refleksja filozoficzna nad relacją interpersonalną uczestników komunikacji w szkolnym spotkaniu z literaturą.

Ze względu na nowe nośniki informacji, możliwości magazynowania wiedzy i łatwego do niej dostępu, interesujące wydają się zagadnienia powiązania odbioru komunikatów audiowizualnych z kształceniem kompetencji komunikacyjnych. Łączy się to bezpośrednio z opracowaniem i praktycznym zastosowaniem nowych koncepcji edukacyjnych w zakresie kształcenia językowego. Przedmiotem zainteresowania dydaktyków języka są także konteksty kulturowe w komunikacji interpersonalnej. Zagadnienia te znalazły wyraz w artykułach umieszczonych w prezentowanym tomie. Kulturowe aspekty komunikacji można również badać w perspektywie historycznej, na przykład podczas obserwacji osobistej korespondencji kobiet czasów saskich.

Komunikacja w kształceniu polonistycznym to także dialog poprzez podręcznik. Interakcyjność zadań podręcznikowych stanowi o jakości komunikacji prowadzonej z wykorzystaniem tego narzędzia w komunikacji z uczniem.

Kształcenie polonistyczne to również nauczanie języka polskiego jako obcego. Opracowania naukowe poświęcone tej problematyce są nadal nieliczne, stąd w publikacji znalazły się opracowania prezentujące interesujące refleksje na temat wpływu różnic kulturowych na proces nabywania języka polskiego przez obcokrajowców.