Tezę o „nieprzynależności", „obcości" najwybitniejszych polskich poetów współczesnych starszych pokoleń autorka pokazuje w trzech odsłonach. Pierwszą jest stosunek do historii. Przedmiotem obserwacji stają się kolejno - rozbrat z wielką historią u Miłosza, ostatnie tomy poezji Herberta, w których ład poezji przegrywa z chaosem historii, stały konflikt z historią owładniętego nią skądinąd Różewicza; mowa też o rodzaju wycofania się z historii Ewy Lipskiej i o zaprzeczaniu historii na rzecz jednostkowej egzystencji bohatera liryki Barańczaka. Druga część dotyczy stosunku tych poetów do własnej biografii. W równie przekonujący sposób prezentuje tu autorka właściwe starszej generacji poetów poczucie daremności, spóźnienia - najogólniej mówiąc - przegranej. Część trzecia tej jasno i symetrycznie skomponowanej książki przynosi rozważania na temat „nieprzynależności" do współczesnej cywilizacji. Pokazuje, jak dalece zróżnicowany wewnętrznie jest stosunek do cywilizacji Miłosza, u którego ostatecznie zwycięża akceptacja i jak ożywcze skutki dla poezji Lipskiej przynosi rozwój tej cywilizacji. W książce jest też wiele obserwacji szczegółowych dotyczących innych poetów.