Monografia poświęcona jest twórczości rosyjskiej poetki i nowelistki Nadieżdy Teffi (właśc. Buczyńska, z d. Łochwicka, 1872-1952), jednej z najbardziej rozpoznawalnych postaci przedrewolucyjnej Rosji. Idea opracowania zrodziła się z chęci odczytania twórczości poetyckiej rosyjskiej emigrantki jako złożonego fenomenu egzystencjalno-typologicznego wspólnego dla pisarzy rosyjskich początku XX wieku. Na użytek analizy wyodrębniono tomiki poetyckie: Семь огней (1910), Passiflora (Berlin 1923) i Шамрам. Песни Востока (Berlin 1923), które zawierają zarówno wczesne utwory, pochodzące z okresu przedrewolucyjnego, jak i powstałe na emigracji. Wybór tych właśnie tomików pozwala na prześledzenie ewolucji stylistycznej Teffi oraz wskazanie w jej utworach na proces ewolucji poetyckiego idiolektu. Całość rozważań została ujęta w dwóch częściach: Trajektorie tożsamości. Życie i twórczość Nadieżdy Teffi oraz Tożsamość poezji - poezja tożsamości. Taki układ problemowy pozwolił postawić w centrum naszej uwagi badawczej kategorię tożsamości ze szczególnym uwzględnieniem twórczości poetyckiej. Celem rozważań było przedstawienie semantycznej struktury wybranych konceptów i sposobów ich językowej reprezentacji w poezji N. Teffi. W charakterze materiału badawczego wykorzystaliśmy konteksty zawierające bezpośrednie nominacje konceptu MIŁOŚĆ, ŻYCIE, ŚMIERĆ, SEN, BÓG, ich derywaty oraz bliskie znaczeniowo słowa występujące w liryce Teffi. Przedmiotem szczególnej uwagi pozostają sposoby językowego i gatunkowego ukształtowania wypowiedzi poetyckiej. Wiersze Nadieżdy Teffi zostały przeanalizowane pod względem celowości, przydatności i stosowności użytych w nich środków językowych. Analiza została ukierunkowana na wskazanie typów organizacji naddanej tekstu w jego warstwie brzmieniowej, leksykalnej oraz składniowej. Uzupełnienie zasadniczych części monografii stanowi zaktualizowana i uzupełniona bibliografia oraz wykaz analizowanych utworów