Elipsoida obrotowa jest powierzchnią odniesienia stosowaną w geodezji. Obiekty terenowe mierzone przez geodetów są rzutowane na tę powierzchnię. Zadaniem kartografów jest przeniesienie punktów i linii z elipsoidy na płaszczyznę. Jednoznaczne przeniesienie punktów (i linii łączących te punkty) z elipsoidy obrotowej na płaszczyznę nazywamy odwzorowaniem kartograficznym. Niektóre odwzorowania są realizowane w dwóch etapach. W pierwszym punkty i linie są przenoszone z elipsoidy obrotowej na sferę (powierzchnię kuli), w drugim - ze sfery na płaszczyznę. Obiekty przenoszone z jednej powierzchni na drugą z reguły ulegają zniekształceniom. Miarami tych zniekształceń mogą być zniekształcenia kątów, pól i długości. Oceniając odwzorowanie kartograficzne, należy więc zbadać występujące w nim zniekształcenia.

Podręcznik Odwzorowania kartograficzne. Podstawy dostosowano do potrzeb geodetów i kartografów. Mogą z niego korzystać także geografowie zajmujący się prezentacją na mapach badanych zjawisk przyrodniczych i społeczno-gospodarczych. Przedstawiono w nim szczegółowo dwa odwzorowania kartograficzne, Gaussa-Krügera i Roussilhe'a, które są podstawą układów współrzędnych płaskich X, Y stosowanych w geodezji i kartografii polskiej. Rozważania ich dotyczące są poprzedzone trygonometrią sferyczną, elementami geometrii elipsoidy obrotowej, ogólną teorią odwzorowań kartograficznych i klasyfikacją odwzorowań kartograficznych. Opisano także odwzorowania elipsoidy obrotowej na sferę i odwzorowania sfery (azymutalne, walcowe i stożkowe) na płaszczyznę. Rozdział 12 dotyczy transformacji równokątnej, potraktowanej jako równokątne odwzorowanie płaszczyzny na płaszczyznę. W rozdziale 13 przedstawiono układy odniesienia i płaskie układy współrzędnych prostokątnych obowiązujące w Polsce. W Aneksie znajdują się algorytmy, wraz ze współczynnikami liczbowymi, umożliwiające przeliczanie współrzędnych elipsoidalnych na współrzędne prostokątne płaskie w typowym odwzorowaniu Gaussa-Krügera oraz w układach „1992" i „2000"

Spis treści - pobierz