Lata 80. XX wieku to jeden z najbardziej dramatycznych a równocześnie najważniejszych okresów w historii PRL. Powstanie „Solidarności" w 1980 r. dało początek przemianom demokratycznym, które dziewięć lat później doprowadziły do transformacji ustrojowej nie tylko w Polsce, ale także w innych państwach Europy Środkowo-Wschodniej. Jednak zanim do tego doszło, 13 grudnia 1981 r. władze ogłosiły decyzję o wprowadzeniu stanu wojennego. Rozpoczęły się prześladowania i represje nierzadko połączone z internowaniem, aresztowaniami, wyrzucaniem z pracy czy też z uczelni ludzi, którzy nie zgadzali się na narzucone przez rządy komunistyczne porządki.

Autor pracy pokazuje, jak głęboka była rewolucja solidarnościowa, biorąc pod uwagę okres od 1980 r. aż do początków transformacji ustrojowej w Polsce po 1989 r., analizuje przyczyny kryzysu, a następnie krach „realnego socjalizmu". Jest to o tyle istotne, że w okresie, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń, wyrosło całkiem nowe pokolenie Polaków, dla których opisywane przez Witolda Gieszczyńskiego czasy to już odległa historia.