Książka jest próbą innego spojrzenia na teksty narracyjne związane z edukacją polonistyczną na szczeblu edukacji wczesnoszkolnej, tzn. nie przez pryzmat fabuły, ale morfologii. Za podstawę rozważań przyjęto m.in. tezę, że niektóre współczesne teksty narracyjne są zmodyfikowanymi i unowocześnionymi opowieściami opisanymi przez Władimira Proppa. Przeanalizowano zarówno teksty narracyjne tworzone specjalnie dla dzieci (literatura dziecięca), zamieszczane w podręcznikach do zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej, jak i teksty narracyjne, których autorami były dzieci (opowiadania dziecięce). Praca ma na celu wykazanie, że większość analizowanych tekstów narracyjnych wyróżnia podstawowa cecha, jaką jest kompozycja z jej jednorodnością i regularnością umożliwiającą przedstawienie różnych fabuł. Książka pokazuje sposoby stymulowania oraz wykorzystania dziecięcej skłonności do snucia opowieści na szczeblu nauczania początkowego. Zawiera wiele konkretnych przykładów opracowań tekstów, które mogą stać się wzorem zajęć prowadzonych w klasach I–III. Umożliwia badaczom, nauczycielom i studentom zgłębienie zamysłu strukturalnego dzieła literackiego i snucie własnych opowieści.