Kultura dziecięca stanowi immanentny element dzieciństwa, będąc efektem naturalnej i autentycznej aktywności dzieci. Powstaje w przestrzeniach wolnych od nakazów i zakazów dorosłych w postaci różnego rodzaju artefaktów, które dzieci tworzą i dzielą między sobą. Dawniej kultura dziecięca rodziła się na dziecięcych podwórkach, w osiedlowych zakamarkach, czy na wiejskich ścieżkach. Dziś wydaje się, że wraz z dziećmi przeniosła się do internetu na podwórka sieciowe, gdzie przybiera nowe, elektroniczne oblicze. E-kultura stała się więc przedmiotem eksploracji w niniejszej książce i jest postrzegana jako nowa forma bycia razem współczesnych dzieci, w ramach której w odmienny niż dotąd sposób podejmują one zabawę, wspólne działania, wymieniają się poglądami i stworzonymi e-wytworami. Celem badań była rekonstrukcja przejawów kultury dziecięcej generowanej podczas komunikacji internetowej w wybranych miejscach sieciowych. W badaniach zostały użyte głównie metody jakościowe, gromadzenie danych odbyło się drogą netnograficzną, a dobór miejsc sieciowych i materiałów miał charakter celowy, nielosowy. Przetwarzanie danych (tekstowych, wizualnych i audiowizualnych) i ich interpretacja zostały przeprowadzone za pomocą jakościowej analizy treści, w wyniku której wyłoniono wiele osobliwych przejawów e-kultury dziecięcej. Wśród nich można wyróżnić: brak granic czasowo-przestrzennych kultury dziecięcej, zapośredniczony charakter kontaktów jej członków, istnienie w zaangażowaniu sieciowym dzieci, istnienie kultury w pamięci zewnętrznej, elektroniczny charakter wytworów kultury oraz ich efemeryczność i osobliwość. Wszystkie one świadczą o nowym, cyfrowym obliczu kultury dziecięcej, która wydaje się służyć: zwiększeniu społecznościowego i aktywnego działania dzieci, wzmocnieniu ich autonomii oraz potencjału oporowego wobec szkoły, wzmocnieniu partycypacji w kulturze cyfrowej, a także unifikacji i zacieraniu granic między dziećmi.