Wkrajach Unii Europejskiej praca socjalna jest tym obszarem, który nabiera coraz większego znaczenia w procesach integracyjnych i podnoszeniu jakości życia społeczeństw ulegających zarówno pozytywnym, jak i negatywnym konsekwencjom zmian. I chociaż idea państwa opiekuńczego (Welfare State) przeżywa nieunikniony kryzys, to obywatele Europy nadal oczekują wsparcia, a ograniczanie sfery usług socjalnych budzi ogólny sprzeciw. Przedmiotem rozprawy jest edukacja do profesji społecznych uwzględniająca różnorodność doświadczeń poszczególnych państw europejskich oraz różne koncepcje działań społecznych, na gruncie których formowały się modele kształcenia do pracy socjalnej. Podjęte przez autorkę dyskursy problemowo-porównawcze stanowią propozycję analiz wybranych z obszernego zestawu zagadnień dotyczących współczesnych wymiarów dyscyplinaryzacji, profesjonalizacji i akademizacji pracy socjalnej w Europie. Uwzględniając ogólne założenia badań porównawczych w ujęciu funkcjonalno-systemowym, autorka ukazuje różnorodność inspiracji teoretycznych, koncepcji i doświadczeń w kształceniu do obszaru pracy socjalnej z perspektywy hermeneutyczno-fenomenologicznej, dokonuje wyboru takich treści problemowych, które mają ukazać transwersalność pracy socjalnej zarówno w warstwie konstruowanych teorii, jak organizacji, treści oraz form kształcenia w Europie. Intencją autorki było także ukazanie możliwych dróg konstruowania tożsamości naukowej i profesjonalnej pracy socjalnej przez pryzmat badań w jej obszarze, stosowanych metodologii, konstruowania teorii i instytucjonalnych ram uzyskiwania stopni naukowych oraz powiązanie tego procesu z akademizacją pracy socjalnej, która wyraża się w rozwojowych modelach kształcenia, a także w dążeniu do wprowadzania standardów wyższej edukacji do pracy socjalnej we wszystkich krajach Europy.