Europejski nakaz aresztowania (ENA) jako instrument współpracy między państwami członkowskimi został stworzony przede wszystkim po to, aby zwiększać skuteczność zwalczania przestępczości zorganizowanej oraz pogłębiać współpracę i zaufanie pomiędzy państwami członkowskimi UE w ramach realizacji wspólnej „przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości”. Ustanowienie tego instrumentu wyszło naprzeciw licznym problemom wynikającym z przestarzałej i nieskutecznej procedury ekstradycji. Zmiany w ustawodawstwie karnym wprowadziły potrzebę wypracowania racjonalnej i efektywnej praktyki w zakresie stosowania ENA, ta zaś spotyka się z różnorodnością ocen w środowisku naukowym. Większość zagadnień podejmowanych w niniejszej pracy zbiorowej była prezentowana podczas Sesji Nadzwyczajnej II Warmińskiej Konferencji Nauk Penalnych „Granice kryminalizacji i penalizacji”, organizowanej przez Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie w dniach 19-20 września 2013 r. Publikacja ma charakter praktyczny i dotyczy głównie problematyki kosztów przedmiotowej instytucji, jak również braków w zabezpieczeniu kadrowym do jej wykonania oraz niektórych trudności na styku współpracy Policji, Prokuratury i sądów. Autorzy poszukują odpowiedzi na pytanie o pozalegislacyjne możliwości zracjonalizowania praktyki wydawania ENA w aspekcie interesu wymiaru sprawiedliwości. Podkreślają też możliwość zwiększenia efektywności tej praktyki dzięki właściwej wykładni obowiązujących przepisów, chociażby już na płaszczyźnie uznania za skuteczne doręczeń pism procesowych w trybie art. 132 k.p.k. i używania w tym celu poczty elektronicznej, co – jak się okazuje – spotyka się z pewnym oporem, szczególnie ze strony Prokuratury. Skuteczność ENA jest zależna od wypracowania jednolitej praktyki organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości, także w takich – wydawałoby się – drobnych sprawach. Oddawana do rąk Czytelnika monografia zawiera szereg uwag odnoszących się do możliwości poprawy funkcjonowania tej instytucji.