W monografii opisano katastrofy w transporcie kolejowym spowodowane przestępnym działaniem człowieka. Intencją autorów było ukazanie możliwości zwalczania tych przestępstw z perspektywy zagrożeń wymierzonych w bezpieczeństwo w komunikacji (głównie w ujęciu karnoprawnym). Uwzględniając skomplikowany charakter procesowych czynności dowodowych prowadzonych na miejscu katastrof kolejowych, za cel badań obrano wskazanie usprawnień służących zwalczaniu rzeczonych czynów zabronionych. Zaproponowano stworzenie interdyscyplinarnych grup roboczych jako procesowego narzędzia zwalczania przestępstw, w wyniku których dochodzi do katastrof w transporcie kolejowym. W skład takich grupy wchodziliby (w charakterze biegłych lub specjalistów) przedstawiciele pozaprocesowych instytucji, które miałyby współpracować z organami ścigania. Do tych instytucji zaliczono: komisje kolejowe, prezesa Urzędu Transportu Kolejowego, Państwową Komisję Badania Wypadków Kolejowych, wojewódzkich inspektorów ochrony środowiska oraz organy nadzoru budowlanego.
W ramach przeprowadzonych badań teoretycznych oraz empirycznych wykazano, w jakim zakresie postulowane grupy robocze podwyższą efektywność zwalczania przestępstw powodujących katastrofy w transporcie kolejowym. Wspomniane badania dotyczyły katastrof, które miały miejsce w Polsce na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat i z uwagi na rozmiar szkód zostały powszechnie uznane za najtragiczniejsze.
Treść publikacji wzbogacają opinie i uwagi ekspertów z zakresu bezpieczeństwa kolei, z którymi przeprowadzono wywiady.