We współczesnym prawie cywilnym domniemanie postrzegane jest jako instytucja prawa procesowego, pomagająca organowi stosującemu prawo w ustaleniu prawdy materialnej. Domniemanie to sposób wnioskowania o zaistnieniu faktów spornych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, polegający na uznaniu istnienia wątpliwego faktu za udowodniony na podstawie stwierdzenia innych faktów znajdujących się w określonej zależności w stosunku do niego. Domniemanie umożliwia zatem przyjęcie faktu spornego, ale w sposób pośredni, bowiem przedmiotem dowodzenia nie jest bezpośrednio fakt sporny, lecz inny fakt.

Autorka prezentowanej publikacji przedstawia problematykę domniemania w rzymskim prawie dotyczącym osób. To właśnie w prawie rzymskim odnaleźć można te pierwotne, nie ograniczone jedynie do sfery postępowania procesowego i do elementu prawdopodobieństwa, zastosowanie tej instytucji. Rozważania dotyczą sześciu przypadków, które w literaturze przedmiotu traktowane były jako przykłady na istnienie instytucji domniemania w prawie rzymskim, a mianowicie: (1) praesumptio Muciana, (2) domniemanie ojcostwa, (3) domniemanie małżeństwa, (4) konstrukcja dos tacite redintegrata, (5) favor libertatis (w odniesieniu do wyzwoleń testamentowych pod warunkiem i interpretacji treści zapisu na korzyść wolności) i wreszcie (6) domniemanie równoczesnej i wcześniejszej śmierci. Książka została oparta na materiale źródłowym i bogatej literaturze przedmiotu, wzbogacona o indeks źródeł, włoską wersję spisu treści i streszczenia.